Thuiskomen bij jezelf
Er was een tijd in mijn leven dat ik dacht dat liefde betekende dat ik vooral moest geven. Ik moest de perfecte huisvrouw zijn, de moeder die alles regelde, degene die zorgde dat iedereen gelukkig was. Mijn dagen draaiden om het zorgen voor anderen, en ondertussen droeg ik het stille geloof met me mee dat mijn waarde lag in wat ik kon geven en doen.
Van buiten leek mijn leven misschien compleet. Een gezin, een relatie, een huis vol leven. Maar vanbinnen voelde het vaak leeg. Alsof er een stukje van mij niet meer mee mocht doen. En dat stukje werd steeds stiller, steeds kleiner, totdat ik op een dag moest toegeven: ik voelde me eenzaam.
De eenzaamheid in verbinding
Het klinkt tegenstrijdig, maar je kunt je ontzettend eenzaam voelen terwijl je dagelijks omringd bent door mensen. Voor mij zat het hem niet in het gebrek aan gezelschap, maar in het gebrek aan verbinding, vooral de verbinding met mezelf.
Ik gaf en gaf, maar vergat om stil te staan bij wat ík nodig had. Ik dacht dat liefde vooral zat in opoffering. Dat een goede partner en moeder zijn betekende dat je jezelf op de laatste plaats zet. En terwijl ik dat jarenlang deed, merkte ik dat ik steeds verder van mezelf afdreef.
Liefde als moeten
Het woord “moeten” sloop langzaam overal in. Ik moest sterk zijn. Ik moest zorgen. Ik moest het goede voorbeeld geven. Ik moest ervoor zorgen dat het huis draaide, dat het gezin draaide, dat ik zelf bleef draaien. Liefde voelde steeds vaker als een plicht.
En toch knaagde er iets. Want liefde hoort geen last te zijn. Liefde hoort lichtheid te brengen, warmte, verbinding. Dat wist ik ergens wel, maar ik durfde het nauwelijks hardop uit te spreken. Want wat zou er gebeuren als ik zou stoppen met moeten?
Het kantelpunt
Er kwam een dag dat ik voelde dat ik op was. Alsof mijn hart en mijn lichaam tegelijk fluisterden: genoeg. Het was een zacht maar duidelijk signaal dat ik niet langer op dezelfde manier kon doorgaan. Ik stond op een kruispunt: of ik bleef doorgaan met het verliezen van mezelf, of ik koos een ander pad.
Ik koos dat andere pad. Voor het eerst in lange tijd koos ik voor mezelf.
Dat klinkt misschien krachtig en moedig en dat is het uiteindelijk ook maar eerlijk gezegd voelde het in het begin vooral vreemd. Egoïstisch bijna. Alsof ik anderen teleurstelde. Alsof ik iets afpakte door voor mezelf te kiezen. Maar hoe langer ik dit pad bewandelde, hoe meer ik ontdekte dat juist het tegenovergestelde waar was.
Zelfliefde als basis
Wat ik leerde, is dat liefde pas echt kan stromen wanneer je begint bij jezelf. Dat betekent niet dat je de ander minder liefhebt, maar dat je ruimte maakt om ook jezelf te voeden, te zien en te waarderen.
Voor mij betekende dat grenzen leren stellen, niet uit hardheid maar uit zachtheid voor mezelf. Het betekende mild zijn voor mijn imperfecties en inzien dat ik niet perfect hóef te zijn om liefde waard te zijn. Het betekende kleine dingen toelaten die mij vreugde geven, zoals een wandeling in de natuur, een kop thee in stilte of schrijven in een dagboek. En het betekende mijn stem terugvinden, durven zeggen wat ik voel en wat ik nodig heb.
Langzaam begon ik weer ademruimte te voelen. Alsof er eindelijk plek was voor míj.
Van eenzaamheid naar echte verbinding
Wat ik onderweg ontdekte, is dat de diepste verbinding niet begint bij de ander, maar bij jezelf. Pas toen ik mezelf opnieuw leerde liefhebben, kon ik ook weer open en eerlijk verbinding maken met anderen. Niet vanuit plicht of verwachting, maar vanuit vrijheid.
De eenzaamheid die ik voelde, was geen teken dat ik tekortkwam, maar een signaal dat ik mezelf was kwijtgeraakt. En dat inzicht gaf mij de moed om terug te keren naar binnen.
Thuiskomen
Vandaag voelt mijn leven anders. Niet omdat alles perfect is, verre van zelfs. Maar omdat ik mezelf weer gevonden heb. En in die thuiskomst is er ruimte gekomen voor zachtheid, voor eerlijkheid, voor echte liefde.
Ik ben niet langer alleen de vrouw die redt, balanceert en reguleert. Ik ben ook degene die durft te ontvangen, die kwetsbaar mag zijn, die grenzen stelt en zichzelf waardevol vindt.
En misschien is dat wel de grootste les die ik geleerd heb: liefde begint niet met moeten, maar met mogen. Mogen zijn wie je bent. Mogen voelen wat je voelt. Mogen kiezen voor jezelf.
Als jij dit leest en je herkent iets van mijn verhaal, weet dan: je bent niet alleen. Soms voelt het zwaar om jezelf opnieuw te kiezen, maar het is de zachtste en moedigste stap die je kunt zetten. En ergens onderweg ontdek je dat die keuze niet alleen jou ten goede komt, maar ook de mensen van wie je houdt.
Want hoe meer jij jezelf liefhebt, hoe meer je liefde kunt delen vrij, echt en zonder maskers.